MIJN WILDE JAREN : SLOOP EEN PIRAAT

Ik ben nu 44, grijzer, wellicht iets wijzer, al mijn wilde haren zal ik nooit verliezen.

Ook mijn temperament is iets getemperd, alhoewel ik nog steeds niet tegen onrecht kan, ongeacht wie er voor mijn neus staat. We schrijven najaar 1993. We schrijven het muziekpaleis De Vereeniging in Nijmegen. Deze dag zouden een reeds van bevriende artiesten in het genre van symfonische elektronische muziek optreden. Muziek van componisten/uitvoerders Hans Zimmer en Vangelis zijn nog steeds mijn favorieten en in de lijstje past ook mijn goede vriend John Kerr. Een Britse Amsterdammer die voornamelijk bij onze oosterburen veel furore maakte en een aantal prijzen in de wacht sleepte.

Ik weet ook wel, dat deze muziek niet echt voor een breed publiek bestemd is, maar anderzijds hoor je zijn stukken niet zelden onder allerlei documentaires en reportages op televisie.

John, zijn vriend Rob en ik kennen elkaar al lang. Onze vriendschap dateert al van en ze hebben in al die jaren al heel wat dames als mijn toenmalige wederhelften voorbij zien gaan, immer voorzien van een knipoog. Al meer dan 20 jaar geleden had ik het gegeven auteursrecht al begrepen, en het woord piraterij idem. Mij gedragen was me destijds op 24 jarige soms wat te moeilijk.

John Kerr trad op in de Vereniging in Nijmegen, ik maakte even een gangtje langs alle stands.
Totdat..... ik een Duitser tegenkwam....... en wat zag ik allemaal illegale CD's, illegaal opgenomen en vermenigvuldigde video's van concerten van John en een Tv'tje waar alles op afgespeeld werd. Alles rechtstreeks in de zakken van de illegale handelaar die het auteursrecht daar fiks en moedwillig overtrad en schond, ten nadele van mijn goede vriend John Kerr, die hard moest werken om aan de kost te komen.  Ik confronteerde de oudere Duitser met zijn illegaal handelen en meneer vond het nodig om een grote bek op te zetten. Gelet op het feit dat op leeftijd zijnde Duitsers sinds 1945 geacht worden in Nederland een kleinere muil te hebben meldde ik meneer dit ook deed mijn handschoenen aan,  en terwijl ik meneer de Nederlandse wet spelde had ik intussen het TV-tje aan gruzelementen gegooid, de illegale video's vernietigd en de gekopieerde CD's gebroken onder luid applaus van de bezoekende  liefhebbers en fans van de optredende en thans benadeelde musici en componisten. Met mijn laatste woorden : " Hier sehen sie ein wirkliche Blitzkrieg, en nou opgeflikkerd naar je heimat"  kneep de man er snel tussenuit, met achterlating van de rest van zijn illegale handel die ik dan maar verder vernietigd heb met hulp van aanwezige fans. Goh, toen ik even daarvoor vroeg of ik de politie moest bellen of dat ik het zelf moest opknappen kon hij alleen "kein Polizei bitte" uitbrengen. Voor mij perfect, kwam me nog beter uit. Binnen 10 minuten was al zijn illegale handel vernietigd. Of ik het nu weer zou doen...... ik denk dat ik nu gewoon de politie zou bellen en de zaak in beslag zou laten nemen. Ik zei al, ben wat minder onbezonnen als 20 jaar terug..... maar genoegdoening gaf het wel. Hoe benadeel je opzettelijk kunstenaars.........? Piraterij vraagt soms om een onorthodoxe aanpak maar het kan ook subtieler.

Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

John Kerr in concert. Foto's Peter-Vincent Schuld