EUROVISIONAIR SONGFESTIVAL

Als Europeaan in hart in nieren vind ik het altijd leuk als landen binnen het EBU-verband (European Broadcast Union) samenwerken. Het gaat even niet om wat wij van de kwaliteit van de liedjes vinden, maar het is niet zelden een manier om liedjes uit andere landen te laten circuleren in andere landen.

Voor mij waren Denemarken en onze Nederlandse Anouk absoluut favoriet.

Toch is het ook aardig om waar te nemen dat zelfs in de laatste dictatuur van Europa, Wit-Rusland
bijzonder frivole muziek wordt ten gehore wordt gebracht door een alleraardigst uitziende jonge dame.

Ja, ik ben eerlijk, ben geen ijskast en heb absoluut oog voor het vrouwelijk schoon dat in overvloed
mijn ogen deed opvrolijken toen ik me in al die landen van achter het Ijzeren Gordijn bevond.

Mijn ogen vind ik uiterst belangrijk, maar wat ik nog belangrijker vind is dat veel van deze liedjes her en der over Europa ten gehore worden gebracht en dat dit inkomsten genereert voor de componisten en tekstschrijvers.

Al sinds jaar en dag zitten de inningsorganisaties de zogenaamde CBO's als de Nederlandse Buma, het Britse PRS, de Duitse GEMA en de Belgische SABAM in een lastig parket.

De Europese Commissie wil concurrentie zodat artiesten zich kunnen aansluiten bij de organisatie naar keuze en de afnemer contracten kan afsluiten met een licentiegever naar keuze.

In 2008 verbood de voorzieningenrechter in Haarlem BUMA om nog online-muzieklicenties buiten Nederland te verstrekken die vielen binnen het repertoire van de Britse tegenhangen van de Buma, de PRS.

Het begint voor zowel componisten, tekstschrijvers als  oor afnemers een ondoorzichtig woud te worden.

Hoe vermarkt je je werk, en hoe houd je overzicht.

Een aardig initiatief  is van de Duitse GEMA,  de Britse organisaties MCPS en PRS en EMI Publishing, de muziekuitgevers is CELAS voor de verstrekking van Pan-Europese licenties voor mobiel en online gebruik.

Maar kun je bij CELAS terecht voor alle werken?  het antwoord is neen. Zo ik kon lezen zou CELAS-partner EMI Publishing slechts een deel van de werken van U2 in haar repertoire heeft.

De vraagt die zich thans stelt is of zowel de rechthebbenden als wel de afnemers van licenties gebaat zijn. Een componist of een tekstschrijver kan zich nauwelijks verzetten als hij of zij niet gelukkig is dat zijn of haar werk ten gehore wordt gebracht op een radiostation,  te koop wordt aangeboden in een online muziekwinkel wat hij of zij dat niet wil om welke reden dan ook.

Ik zie best wel toekomst voor Collectieve beheer organisaties maar de vraag is of het systeem op zich niet op de schop moet en wat het nieuwe systeem dan zou moeten zijn dat ook nog eens klantvriendelijk is. Is concurrentie het antwoord ?,  Moet de licentie-afgifte weer integraal terug naar de feitelijke maker en hoe in je dan je rechten als je werken afgespeeld worden in Japan, Australië, Mexico China of de VS ? Moet het telkens tijden duren voordat je als rechthebbende uitgekeerd krijgt nadat je werk in het buitenland is afgespeeld ?

Het antwoord ligt in de technologie, technologie die we wellicht vandaag nog niet kennen.
Waarom zou een rechthebbende tijden moeten wachten als betalingen per Pay Pal zowat wereldwijd real time plaats kunnen vinden.

Wat is de kostprijs van die real time betalingen en wie gaat die rekening betalen?
Kan er en systeem ontstaan waarbij rechthebbenden uit andere disciplines zich kunnen aansluiten ?

Mijn antwoord is opnieuw volmondig ja!

Ik heb daarover wel een aantal ideetjes,  eerst maar weer eens wat boompjes opzetten met een aantal branche-genoten.



Copyright: Peter-Vincent Schuld

Kantoor van de European Broadcasting Union in Geneve organisator van het Eurovisie Songfestival.
Foto: Peter-Vincent Schuld